Aramızda Yollar, Yabancı Kollar…

Amaç belli, bir şeyler katarak sona yaklaşmak ve yola çıkarken ardımızdakilere veda ederken onlara bizden bir şey bırakmak. Tıpkı hayat yolculuğundaki gibi. Biz yok olurken isteriz ki geride bizim adımızı anacak birileri olsun, ailemizden başka, çok yakın tanıyanlardan başka. Yollar kimi zaman uzun kimi zaman kısacık. Ömür gibi. Kimisi genç yaşta pes ediyor, yenilip gidiyor, kimi uzun ömründe durmadan savaş veriyor. Bozuk yolların düzlüğe çıkacağı düşüncesi cezp etmiyor kimseyi pek. Ne garip. Umut kalmamış mı acaba? Yoksa yeni yol yapımı çevreye fazla mı zarar verir olmuş da insanlar bu rahatsızlık sürecinin erken biteceğini aklına getirmiyor. İnsanların beynindeki karmaşık düşünce ifadeleri çıkmaz sokakların habercisi mi de bunca karalar bağlanıyor? Hiç oluru yok mu veya bozuk yollara ilave köprüler kurulamıyor mu her şey bu kadar havada kalmış.Bir başkaldırış vardır bende. Düzene karşı hassas yönüm hareketlenirken, dağınıklığa karşı da bir sempatim vardır. Yollar her daim istediğimiz yöne doğru kestirmeden götürmez ki bizi. Biraz dolaşıp diğer yolları ve o yollardaki önümüze çıkacak güzellikleri de görmek hoş olmaz mı?

Düzensiz ve virajlı yollar belki yorar bizi. Frene basarak ağır gitmemiz gerektiğine inandığımız bu sıra anlamalıyız ki önemli bir karar vermemiz gereken bir zamandayız.  Yavaş ve temkinli olmak bizi sıkıntıya düşürmez. Sonradan üzüleceğimize doğrusu yanlış yola sapmamak. Demem o ki; hayat, önümüze çıkan artı ve eksilerin toplamıyken, yollar; bu artı ve eksilerle çıktığımız gezinin sonunda elde ettiklerimizin toplamıdır. Bu artı ve eksileri çoğaltıp, eksiltmek kişi inisiyatifinde olup, gerçek mutluluğun yamacına oturduğunun ispatıdır. Yani elindeki mutluluğun veya hüznün miktarıdır.

Gideceğiniz yolların, hayat bağlamında uzun aynı zamanda mutlu sonlarını diliyorum her biriniz için   Çıkacağınız yolculuklarda yandaki koltuğa en uygun kişiler bulmanız temennisiyle…